O. Gabriel Bunge OSB - Ojcostwo duchowe

Skąd mamy czerpać doświadczenie w relacji z Bogiem, jeśli sami jesteśmy jeszcze nie przygotowani, bądź trudno nam wyodrębnić Jego głos z natłoku różnych szeptów? Ewagriusz z Pontu, nazwany przecież mistrzem życia duchowego, wskazuje nam drogę do poznania, w oparciu o relację "mistrz - uczeń", w doskonałej jej odmianie "ojciec - syn".

"Wszak jam was zrodził przez Ewangelię w Chrystusie Jezusie" - mówi już św. Paweł w Liście do Koryntian. Paweł stał się więc "ojcem" dla swoich uczniów, aby ich ubogacić poprzez swoistą "duchową adopcję". Ewagriusz w swych rozważaniach wskazuje na zadania ojca duchowego, który ma poprowadzić „drogą opartą na wypełnianiu przykazań ewangelicznych "od złości ku cnocie", a następnie, przez pouczenie, "od niewiedzy do poznania Boga". W tej ścisłej zależności "ojciec - syn" kształtują się dwie równomierne korzyści. "Ten, kto uzdrawia ludzi ze względu na Pana, nie zwraca uwagi na to, że i samego siebie leczy". Druga korzyść wskazuje na ostateczny cel ojcowskich wskazówek: "Ktokolwiek więc staje się 'synem' Chrystusa-Ojca i 'mędrcem', zostaje nim po to, aby samemu stać się 'ojcem' dla innych". Zatem 'ojcostwo' i 'synostwo' tworzą pokoleniowe zasady przekazywania doświadczenia obcowania z Bogiem.

W kontekście współczesnego "wyzwalania się" spod jakichkolwiek "ojcowskich" porad jest to książka bezcenna. Wskazuje też, że "ojcostwo" nie jest żadną instytucją, a darem i charyzmatem Boga. "Jeśli przekazywanie mądrości Bożej jest istotnym aspektem ojcostwa, to staje się zrozumiałe, że ojcostwo duchowe jest naśladowaniem ojcostwa Chrystusowego".