Leon XIII P.P. - Iucunda semper (O Różańcu świętym)

Kto dobrze się nad tym zastanowi, spostrzeże natychmiast, ile w Różańcu tkwi skutecznej mocy, tak do utrzymania myśli w uwadze i otrząśnięcia ducha z gnuśności, jak do wzbudzenia zbawiennego żalu za grzechy i podniesienia duszy ku rzeczom niebiańskim. Jak wiadomo, Różaniec składa się z dwóch części różnych, lecz złączonych z sobą, to jest z rozmyślania tajemnic i modlitwy ustnej. Otóż taki sposób modlenia się wymaga od człowieka pewnej szczególnej uwagi, bo żąda, by nie tylko skierował w jakikolwiek sposób umysł swój ku Bogu, lecz by się pogrążył w rozpatrywaniu i rozważaniu tajemnic; by z nich mógł zaczerpnąć zasady lepszego życia i pokarm wszelkiej pobożności. W istocie nie ma nad te rzeczy nic większego ani bardziej godnego podziwu, bo są to zasadnicze tajemnice chrześcijaństwa, w których świetle i mocy prawda, sprawiedliwość i pokój ustanowiły na ziemi nowy porządek rzeczy i wydały najszczęśliwsze skutki.