ZESTAW KSIĄŻEK - Roberto de Mattei

1. Roberto de Mattei - W obronie Tradycji

W tym miejscu właśnie de Mattei przynosi otuchę. Wielu katolików, co naturalne, ma tendencję, by upiększać i idealizować przeszłość. Wydaje im się, że dzieje Kościoła to historia bohaterów, świętych, ludzi pełnych ofiarności, oddania, pobożności. Dlatego nie stać ich na odważne stawienie czoła współczesnym błędom. Boją się, że spór o prawdę wywoła skandal, a ten zagrozi autorytetowi Kościoła. Tyle, że historia Kościoła to nie sielanka. To ciągłe zmagania. Tak było w epoce ariańskiej, kiedy to niewiele brakowało, by świat stał się heretycki. Tak było podczas sporów o naturę Chrystusa. Tak było podczas czarnego okresu Kościoła rzymskiego, na przełomie X i XI wieku. A co należy sądzić o okresie niewoli awiniońskiej czy wielkiej schizmie zachodniej? Czy aktów odstępstwa, zdrady, słabości i tchórzostwa nie było i później, w wiekach XIX i XX? Ależ były.

Paweł Lisicki

_{z Przedmowy do wydania polskiego}

Podobnie jak wszechmocny Bóg odkupił nas nie za pomocą jakiegoś abstrakcyjnego systemu metafizycznego, ale poprzez burzliwą i długą historię [zbawienia], tak też uczynił On Kościół katolicki oraz jego doktrynę i życie rzeczywistością powierzoną apostołom i przekazaną przez nich kolejnym pokoleniom. Ktoś może mieć katechizm, który został ułożony w taki sposób, jakby spadł z nieba wraz ze swą obiektywną i ponadczasową zawartością (w przypadku katechizmu jest to bez wątpienia styl bardzo stosowny), ale wiara jest żywą rzeczywistością złożoną w ręce pewnych ludzi i następnie nam przekazaną. W szerszym sensie całość Objawienia – w tym Pismo Święte – stanowi część Tradycji. Również Pismo Święte zostało przekazane Kościołowi, który z kolei przekazał je nam.

Peter A. Kwasniewski Ph.D

Magisterium Kościoła (czyli jego Urząd Nauczycielski), Tradycja oraz sensus fidei (zmysł wiary) – ich wzajemne przenikanie się w ciągu dziejów tworzą oś książki prof. Roberta de Mattei wydanej staraniem wydawnictwa Key4, a zatytułowanej W obronie Tradycji. Autor z właściwą sobie erudycją wykazuje, że te dwa pojęcia – Kościół i Tradycja – są nierozerwalne, a każdy, kto występuje przeciwko Tradycji, atakuje również Kościół.


2. Roberto de Mattei - Święta wojna oraz wojna sprawiedliwa

Wszyscy, którzy interesują się „dialogiem międzyreligijnym” z islamem, powinni przeczytać książkę Święta wojna oraz wojna sprawiedliwa z perspektywy chrześcijaństwa i islamu prof. Roberto de Mattei. Zwolennikom jego prowadzenia przyniesie ona obfity materiał do przemyśleń i da asumpt do zweryfikowania swoich wyobrażeń o „religii pokoju”; przeciwnikom dostarczy solidnych argumentów do dyskusji.
Nawet pobieżna lektura Koranu pozwala dostrzec znajdujące się w nim liczne sprzeczności, z których wiele odnosi się do sposobu postępowania wobec niemuzułmanów. I tak już w surze 2, wers 256, czytamy: „Nie ma przymusu w religii!”, z kolei w surze 9, wers 29, Allah nakazuje: „Zwalczajcie tych, którzy nie wierzą w Boga i w dzień ostatni, którzy nie zakazują tego, co zakazał Bóg i jego posłaniec i nie poddają się religii prawdy – spośród tych, którym została dana księga – dopóki oni nie zapłacą daniny własną ręką i nie zostaną upokorzeni” (tłum. J. Bielawski). Żeby jakoś pogodzić przeciwstawne sobie fragmenty – których przecież w objawionej przez Boga „świętej księdze” w ogóle nie powinno być – w średniowieczu wypracowano doktrynę abrogacji (arab. naskh), czyli anulowania wersetów, zgodnie z którą prawda przekazana Mahometowi chronologicznie później (podczas działalności w Medynie) unieważnia wcześniejszą („objawioną” w Mekce). Doktryna abrogacji dobitnie pokazuje, że Allah nie jest związany własnym słowem, a swoje przesłanie dopasowuje do bieżącej sytuacji. Sura 9, z której pochodzi przywołany werset, jest chronologicznie ostatnia spośród 114 znajdujących się w Koranie i właśnie w niej znajdujemy najwięcej fragmentów dotyczących dżihadu – m.in. tzw. werset miecza.


3. Roberto de Mattei - Miłość do papiestwa a synowski opór wobec papieża

Profesor de Mattei nie ma zwyczaju chowania głowy w piasek. Gdy po 2013 roku – roku abdykacji Benedykta XVI i wyboru Franciszka – zjawiska kryzysowe w Kościele weszły w szczególnie ostrą fazę, autor oddawanej do rąk Czytelnika książki otwarcie stawał w obronie katolickiej ortodoksji jako współsygnatariusz listów w tej sprawie, kierowanych przez katolickich uczonych z całego świata do papieża Franciszka od czasu synodu biskupów na temat rodziny z 2014 roku. Najgłośniejszym wyrazem tego zatroskania było „synowskie upomnienie” (Correctio filialis) z 2017 roku, po tym jak adhortacja Amoris laetitia „podłożyła bombę atomową pod katolickie nauczanie moralne” (prof. Joseph Seifert). Głośno protestował przeciw umieszczaniu pogańskich idoli w rzymskiej świątyni przy okazji tzw. Synodu amazońskiego.

prof. Grzegorz Kucharczyk

z Wprowadzenia do wydania polskiego

Czy papież może być publicznie karcony za swe naganne zachowanie? A może wierni powinni okazywać mu bezwarunkowe posłuszeństwo, usprawiedliwiając wszystkie jego wypowiedzi oraz działania, nawet jeśli są one w ewidentny sposób przyczyną zgorszenia?

W opinii niektórych, np. watykańskiego dziennikarza Andrei Torniellego, wyrażanie opinii sprzecznych z poglądami papieża jest dopuszczalne jedynie w rozmowach prywatnych, nie powinno się jednak robić tego publicznie. Nawet ta teza zawiera w sobie jednak potwierdzenie faktu o kluczowym znaczeniu, a mianowicie, że papież nie jest nieomylny, o ile nie przemawia "ex cathedra". W innym przypadku jego słów kwestionować nie można by nawet prywatnie – dopuszczalne byłoby jedynie pełne uległości milczenie. Z drugiej strony papież, który nie jest Chrystusem, ale jedynie Jego przedstawicielem na ziemi, może grzeszyć i popełniać błędy. Czy jednak istotnie prawdą jest, że może być napominany jedynie prywatnie, a nigdy publicznie?

fragment książki

Wydawnictwo Key4 prezentuje obszerny wybór felietonów i konferencji autorstwa prof. Roberta de Mattei pod wymownym tytułem Miłość do papiestwa a synowski opór wobec papieża w historii Kościoła. Włoski historyk pokazuje, że w dwutysiącletniej historii Kościoła nie wszyscy papieże byli godnymi następcami św. Piotra i że zawsze w takich wypadkach znajdowali się święci, którzy – z całym szacunkiem należnym urzędowi wikariusza Chrystusowego – sprzeciwiali się im w imię prawdziwej wiary, która zawsze jest ważniejsza od ślepego posłuszeństwa.