Dusza żydowska w zwierciadle Talmudu - Andrzej Niemojewski

Opis od Wydawcy:

„Dusza żydowska w zwierciadle Talmudu” to pozycja obowiązkowa zwłaszcza dla osób gotowych prowadzić dialog z Żydami, których kod kulturowy wyrasta z Talmudu będącego najpotężniejszą częścią składową żydowskiej więzi antropologicznej. Jest on istotnie – jak powiedział Samson Hirsch – duszą żywiącą żydostwa. (...) on kształtuje wciąż psychikę żydów i ukształtowaną dalej w swym charakterze utrzymuje. Publikacja Niemojewskiego pozwala poznać zakamarki Talmudu, tej „kolebki żydostwa” kształtującej tożsamość społeczności, za której członków niejeden Polak w czasach II wojny światowej poświęcił życie. Co ciekawe, autor „Duszy żydowskiej...” nie ocenia Talmudu jednoznacznie negatywnie. Twierdzi, że najważniejsza żydowska księga zawiera ustępy szlachetne i spójne z chrześcijańskim personalizmem. Te jednak – jak dowodzi – zostały zdominowane przez fundamentalizm i antyhumanizm.

Niemojewski stroni od rasizmu i stawiania nieuargumentowanych tez. Powołuje się na bogatą bibliografię i operuje cytatami z gazetowych kolumn, naukowych publikacji oraz żydowskich ksiąg.

W dobie postępującej globalizacji powinniśmy szukać pomostów pomiędzy reprezentantami obcych kultur i religii. Ich poszukiwanie jest możliwe w duchu dialogu, a w konsekwencji także krytyki, również tej ostrej i nieprzyjemnej.

Publikację Niemojewskiego warto potraktować jako pewnego rodzaju uzupełnienie książki mojego autorstwa pt. „Polska w cieniu żydostwa. Wielcy Polacy o Żydach”, w której posiłkując się wypowiedziami Romana Dmowskiego, Wincentego Witosa, o. Maksymiliana Marii Kolbego, Teodora Jeske-Choińskiego, Juliana Unschlichta, Adama Mickiewicza i innych, rozprawiam się z mitem „Żyda-polskiego patrioty” i kłamstwami historycznymi dotyczącymi relacji polsko-żydowskich, które to kłamstwa zdominowały debatę publiczną w Polsce i na świecie.

Andrzej Niemojewski (1864-1921) – wybitny religioznawca, antropolog, społecznik, poeta i publicysta Młodej Polski, a zarazem krytyk dogmatyzmu religijnego. Niemojewski przez długie lata cieszył się wielkim uznaniem wśród socjalistów (sam działał w Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska) i Żydów, dopóki nie dopuścił się otwartej krytyki talmudyzmu. Posądzanie go o poglądy nacjonalistyczne, narodowo radykalne czy religijne to niedorzeczność – jeszcze u schyłku swego życia, w roku 1914 kategorycznie sprzeciwiał się ustanowieniu hymnem polskim katolickiej pieśni „Boże, coś Polskę”, żądając zachowania „Mazurka Dąbrowskiego”. Co więcej, w roku 1911 został skazany na rok twierdzy za obrazę uczuć religijnych katolików. W swym dorobku naukowym Niemojewski jawi się jako publicysta odważny i obiektywny, stąd jakakolwiek próba przyczepienia mu łatki „oszołoma” jest skazana na porażkę.